Newsy o Przemku Cypryańskim

Jak w temacie Wink

Przemysław Cypryański
jako Kuba

Przemysław Cypryański zagra nowego współlokatora w domu studentów na Łowickiej. Kuba, bo tak nazywa się nowy bohater, okaże się doskonałym muzykiem, który w pierwszych odcinkach zagra Madzi balladę.

Przemysław Cypryański pochodzi z małej miejscowości Marzenin pod Poznaniem. Karierę aktora zaczął właściwie przypadkiem. Do Warszawy przyjechał na studia - chciał zostać informatykiem. W czasie studiów, aby trochę dorobić, zagrał jednak w reklamie. I choć przed kamerą spędził wtedy tylko kilka godzin od razu poczuł, że aktorstwo ciekawi go dużo bardziej, niż komputery. Teraz kończy Studium Aktorskie przy Teatrze Żydowskim w Warszawie i jednocześnie studiuje psychologię z informatykę w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Aby zapomnieć o stresach na uczelni i przed kamerą, ma uspokajające hobby: grę w szachy.

SZACHISTA Z KARABINKIEM - rozmowa z Przemysławem Cypryańskim.

Pytanie na rozgrzewkę: skąd to drugie "y" w twoim nazwisku? Bo brzmi arystokratycznie...

Podobno nasze nazwisko pochodzi od Jana z Cypru - giermka rycerza maltańskiego, który w czasie wypraw krzyżowych wyprawił się na Cypr. No i potem wrócił i osiedlił się gdzieś w Polsce. Czasem droczę się z siostrą: "Jaki giermek? To musiał być rycerz!" (śmiech)

Skoro wspomniałeś o siostrze... Dużą masz rodzinę?

Trzy siostry i dwóch braci - niektórzy mają już nawet dzieci - więc rodzina jest dość liczna. Najbardziej widać to na święta. Nagle w domu u rodziców zbiera się około 20 osób. Ale na co dzień mieszkam w Warszawie tylko z najstarszą siostrą.

Wiem, że do Warszawy przyjechałeś dopiero na studia. Nie brakowało Ci rodziny, przyjaciół, których zostawiłeś w Marzeninie?

Brakowało. Niby to tylko 250 km - trzy godziny pociągiem - no i w dalszym ciągu mieszkałem z siostrą... Ale, mimo wszystko, moje życie nagle się zmieniło. Zamiast domu wynajęte mieszkanie, musiałem zacząć pracę, studia... Na początku było ciężko.

Z serialowym Kubą masz chyba sporo wspólnego. Obaj musicie radzić sobie w Warszawie bez rodziny, obaj studiowaliście informatykę...

Tak, ale do policji nie ciągnęło mnie nigdy! Od służb mundurowych raczej zawsze uciekałem... Ale tylko przed zawodem! Nie przed policjantami na mieście... Na szczęście, jeszcze nikt mnie nie gonił. (śmiech)

Ale - mimo, że w policji - Kuba to jednak całkiem sympatyczny chłopak...

Tak, to naprawdę fajny facet. W innych ludziach często podoba nam się to, czego sami nie mamy. Ja lubię go za to, że jest taki "poukładany": w odpowiednim czasie zdobył wykształcenie, teraz ma pracę... Od początku wiedział, co chce w życiu robić - i to osiągnął. Nie mówię, że sam nie jestem dojrzały, ale... na pewno trochę mniej! Wciąż jeszcze czegoś szukam. Zresztą właśnie dzięki temu w moim życiu pojawiło się aktorstwo.

Zalety Kuby już znamy. A twoje?

Na pewno to, że jestem ambitny. Do tego jestem optymistą - wierzę, że nawet z najtrudniejszej sytuacji da się znaleźć wyjście. A poza tym mam w sobie radość życia - pozytywną energię, którą zarażam często innych.

A wady?

Oj, na pewno jestem słabo zorganizowany. Często odkładam obowiązki na ostatnią chwilę - na przykład naukę na kilka dni przed egzaminami. No i nie zawsze mi się udaje...

Umiesz strzelać? Bo w serialu pewnie w końcu będziesz musiał...

Miałem kiedyś przygodę z biathlonem - sport zawsze bardzo mnie interesował - więc biegałem i strzelałem. Ale tylko przez chwilę. Trenowałem biegi długodystansowe - 1000, 2000 m, a potem 15 km - i pan z sekcji strzeleckiej pościągał biegaczy z kilku okolicznych miejscowości, żeby nas przeszkolić w strzelaniu. Zrezygnowałem z tego dość szybko, ale pistoletu, wiatrówki, czy kbks-u (karabinek sportowy - przyp.red.) wziąć do ręki się nie boję.

Masz jakieś medale?

W podstawówce miałem na koncie zwycięstwa, ale tylko na szczeblu gminnym i wojewódzkim. Kiedyś zdobyłem nawet brązowy medal. Po kilku latach to się skończyło, ale gdy człowiek już raz się bieganiem zarazi, to później od tego nie odchodzi. Dzisiaj nie trenuję już profesjonalnie, ale i tak lubię sobie pobiegać.

Podobno twoje drugie hobby to szachy?

Tak, w naszej rodzinie w szachy grali prawie wszyscy. Też wyjeżdżałem na zawody, grałem w turniejach... Przez rok nawet w trzeciej lidze - więc były zwycięstwa. Zresztą bez nich pewnie bym nie grał. Lubię czuć, że moja praca daje rezultaty. Mieć potwierdzenie, że to, co robię, ma sens.

Jak wyglądał casting do "M jak Miłość"? Miałeś wielu rywali?

Podobno 150. Były dwa etapy - na pierwszy trzeba było przygotować kilka scenek, ale odgrywaliśmy je między sobą. A na drugim etapie grałem już z Anią Muchą.

Masz muzyczne wykształcenie? Bo występ w serialu zacząłeś od śpiewu i gry na gitarze...

A myślałem, że śpiew będzie ostatnią rzeczą, jaką będę musiał w serialu robić... Przecież ja nawet nie gram na gitarze! Uczę się dopiero od niedawna, więc wirtuozerii w tym nie ma. Wykształcenia muzycznego też nie mam. Chodzę tylko na zajęcia ze śpiewu i emisji głosu w studium aktorskim przy Teatrze Żydowskim w Warszawie. A tu nagle zostałem zaatakowany tą piosenką! (śmiech).

Oprócz aktorstwa, studiujesz też psychologię z informatyką. Dosyć dziwna mieszanka...

Dla mnie nie aż tak bardzo! Wcześniej studiowałem informatykę na Uniwersytecie - teraz jestem na urlopie dziekańskim. Moja siostra, natomiast, kończy doktorat z psychologii, więc ten kierunek również nie jest mi obcy. Już po liceum myślałem o tych studiach. Wybrałem jednak informatykę, bo to dobry, praktyczny zawód - bez problemów z pracą po studiach. A teraz pomyślałem, że skoro psychologia jest "miła, lekka i przyjemna", a informatykę już trochę poznałem... To spokojnie sobie na tym wydziale poradzę.

I kim będziesz mógł zostać po studiach?

Informatycy to w firmie ważni goście: znają się na rzeczach, o których inni nie mają zielonego pojęcia. I często to wykorzystują. Po moich studiach można np. pracować w firmie jako psycholog, a przy okazji mieć kontrolę nad tym, co robią informatycy... no przynajmniej w jakimś stopniu…

Więc chcesz poskramiać leniwe bestie i wrednych geniuszy, którzy ukrywają się za komputerami?

No nie, nie takich wrednych, bo znam wielu, którzy są bardzo w porządku! (śmiech)
I leniwe bestie też nie, bo żeby skończyć informatykę, trzeba jednak trochę nad tym posiedzieć... Tak naprawdę, wybrałem ten kierunek, bo miałem ochotę "coś" postudiować. A czysta informatyka na Uniwerku zaczęła mnie męczyć. Przez pracę - wtedy w jeszcze w fast foodzie - miałem spore zaległości w nauce... No i żadnej przyjemności. Chciałem odżyć, spróbować czegoś nowego. A wiedziałem, że psychologia może mi się przydać w aktorstwie.

No właśnie: a jak trafiłeś do studium aktorskiego przy Teatrze Żydowskim? Zwykle młodzi ludzie zdają jednak prosto na Akademię...

Seria przypadków. Najpierw siostra namówiła mnie, żebym chodził na castingi do reklam - żeby trochę dorobić. Trzeba było opłacić studia, rachunki... Na castingach usłyszałem przypadkiem o studium przy teatrze - no i tak się zaczęło. Na drugim roku zrobiło się naprawdę fajnie, bo grałem już w dwóch spektaklach. Najpierw w "Skrzypku na dachu", później w "Żyć, nie umierać!". A potem doszła jeszcze do tego rola w serialu "Klan"... To był naprawdę dobry rok!

Ostatnie pytanie: kiedy miałeś największą tremę? Gdy pierwszy raz stanąłeś przed kamerami, czy gdy wyszedłeś na scenę?

W teatrze - bo tutaj dubli nie ma! Przed pierwszym spektaklem byłem przerażony. W "Skrzypku..." śpiewam i tańczę - nie mówię żadnego tekstu. W pierwszym akcie Rosjanie i Żydzi tańczą razem w karczmie. Robimy na scenie jakieś akrobatyczne salta, gwiazdy... To zresztą jedna z moich ulubionych scen. A druga to taniec z butelkami - tradycyjnie tańczony na żydowskich weselach. Tuż przed wejściem na scenę, byłem blady jak ściana... Kilka dni wcześniej nauczono mnie kroków, ale przed spektaklem miałem tylko jedną próbę! Ubrano mnie w strój, pokazano, jak wygląda kapelusz, butelka i następnego dnia... Gramy! Byłem totalnie przerażony! Butelka chwiała się podobno na mojej głowie na wszystkie strony... W dodatku, w ostatniej chwili dowiedziałem się, że mam dodatkowy taniec - bo jednej z aktorek zabrakło partnera. Najpierw powiedziałem: "Nie ma mowy! Nie idę!". Ale wszyscy wokół zaczęli mnie uspokajać, obiecali, że szeptem podpowiedzą, co mam robić...

I dałeś się przekonać?

Albo byłem wtedy niezłym wariatem, albo super odważny - ale na scenę wyszedłem! Pierwszy krok robiłem na nogach, jak z waty. Drugi i trzeci po prostu małpowałem. A później już poszło... Dzięki takim doświadczeniom nabiera się wiary w siebie.

Rozmawiała: Małgorzata Karnaszewska

Grał z Anną Muchą...No no no czyli coś będzie z tego Very Happy

no coś będzie